Moitas grazas, Marta… inspírome e inspírame Eduardo Galeano, acabo de recuperar un libro que me adicou no 2003, na Semán de Filosofía de Pontevedra.
Cando morreu no 2015, eu comecei a ter problemas coa fala, aínda que a xente e as logopedas (Ánxela, Vanesa, Laura, Andrea, Ester…), crén que a causa da miña cacofonía, é a coreoacantocitosis, diagnosticada o 8 de Maio de 2013.
Busquei por él nas miñas estanterías, (Amares, pequeno de tamaño, de bolsiño, de tapas blandas e follas de papel reciclado ou non, mais nunca foi branco, máis o importante está no interior, nas letras que xuntas forman palabras e unidas constrúen frases, «Ellos eran dos por error, que la noche corrige»; o que se ve a primeira vista do libro, portada, contraportada e lombos é coma o pelo, que si fora importante estaría dentro da cabeza e non fora, como lle dixera un vello «filósofo» a Galeano, louro en tempos, non en vano seu primeiro apelido era Hughes, sen un pelo desde ben mozo).
Púxenme a buscalo libro o pouco de falecer a voz escrita dos que nada teñen, dos parias do Mundo, dos que naceron no Terceiro Mundo por casualidade do destino, cruel destino, «invisibles» chamábaos o uruguaio e os desheredeiros do noso mundo, probes ao fin e ao cabo, póis o expolio do Terceiro Mundo polo Noso Mundo Opulento, tampouco chega para repartir entre todos, si pensamos que os 50 homes máis ricos da terra teñen tanto ou máis que centos, miles de millóns de nenos e nenas, homes e mulleres do planeta, e é que o reparto faino a economía de mercado, a globalización, o G5, chámase CAPITALISMO.
O livro busqueino polo civil e o criminal, por terra e mar, removín Roma con Santiago, miña casa e o 123, o piso de Silvia co seu trasteiro o 111, a casa de meus páis, desde a adega ate o baixo cuberta, non estaba en ningures, desaparecera coa morte física de seu autor. Vai tempo que non teño fe en Deus nin na maioría dos homes, nas mulleres confío en algunhas máis, en Esperanza por exemplo.
E pensei na casa da avoa de Silvia, no Marco, a escasos 15 minutos andando da miña casa.
Hoxe quedei con José, dono xunto coa súa dona e prima de Silvia, da inmobiliaria que ten a venda a propriedade.
Cheguei cedo as 19.05 horas estaba alí, a casa tamén, ia coa seguridade… de que estaba alí, ou con Eduardo María Germán Hughes Galeano, leéndollo aos invisibeis, no único sitio onde lles toca ir, o Purgatorio; levaba dúas caixas de cartón, «encart@nadas«, para facilitar o traballo de buscar, baleirar as presumibles vellas e enmohecidas caixas con libros que debía haber alí, e encher as novas caixas, para aforrar tempo.
Quedáramos de 19.15 a 19.30, José chegou as 19.20, mais non me atopou ata as 19.50, estivera agardando por min, na entrada do camiño asfaltado que sube a casa, e o meu teléfono na miña casa, e non será porque miña nai me di sempre, Alex leva o móvil.
Abrimos a cancela que da acceso a finca, e pola porta na fachada posterior entramos no baixo, un salón que enlazaba con un pasillo con unha habitacíón a cada lado, ao fondo do mesmo un pequeño escusado, unha mesa, tres ou catro cadeiras art- dec@dencia, un moble bar e dúas camas, oscuridade e cheiro a pechado, mais caixas, nin de libros, nin de zapatos, nin de roupa vella, nin vaixela usada. E meu libro nun pozo. José dixomé de votar unha ollada no primeiro andar, subimos as escadas da fachada principal e accedimos a casa, máis luz, máis limpeza e algúns mobles máis, mais nunha primeira ollada nin rastro de caixas, uns libros enciclopédicos nunha estantería, nunha das habitacións reparei nun vello chineiro*, coñecíao porque na casa da miña avoa paterna en Borela, había un, nel gardaba uns copos de vidro, con topos azúis algúns e vermellos outros, nos que miña avoa Guillerma, os domingos servíanos un grolo de quina Santa Catalina a miña irma e a min. Mentres eu vía embelesado os recordos da miña infancia, José abría as portas inferiores do moble, na da esquerda dúas ringleiras de libros de pequeno tamaño en dous estantes, púxenme a pasalos libros de un en un, de esquerda a dereita, e de enriba a abaixo, como cando mercas un nunha libraría, aínda que a simple vista non vía «La estación del caos»de Wole Soyinka, nin «Brasil» de John Updike, máis voluminosos e morado un e verde outro, e que serían unha pista de que «Amares», andaba cerca, nada máis comezar polo estante de abaixo, e non sei como «Amares», estaba comigo, no purgatorio xa cumprira súa función, axitar concienzas.
O libro ten dúas adicatorias:
«Para unha amiguinha de 31 anos». Pontevedra, Xuño do 99.
De Galeano para Alexandre. 2003.
*Chineiro: Moble para gardar a louza e demais utensilios usados no servizo da mesa. Adoita colocarse no comedor da casa.
En Pontevedra, Martes, 11 de Xuño de 2019.
xandocan 